Uitstelgedrag

Gisteren bracht ik mijn kinderen naar school. Althans, dat was de bedoeling. Sleuteltje omdraaien lukte, startmotor deed ook wat ‘ie moest doen, maar starten, ho maar. Het begon te dagen… Had ik niet de dag ervoor tegen mijn vrouw gezegd ‘Zullen we even met jouw auto naar de skiles van de kinderen gaan? Ik heb geen benzine meer, ik moet straks even tanken’. Gelukkig bracht een vriendelijke buurvrouw de kinderen weg.

Tegelijk een mailtje van de social media dame. ‘Vergeet je niet te bloggen over uitstelgedrag?’. Met het schaamrood op de kaken gaf ik toe dat ik net inspiratie had opgedaan.

Nou is een kilometer lopen met een jerrycannetje natuurlijk prima te doen, maar ook in ons bedrijf horen wij bij trainingen en bedrijfsbegeleidingen heel vaak signalen dat er iets uitgesteld wordt. En daar zijn de gevolgen van uitstelgedrag vaak een stuk groter. En het lastige van uitstelgedrag is dat elke minuut, elke seconde die je die vervelende taak uitstelt, de drempel hoger wordt om de taak uit te voeren. Waardoor uitstel vaak afstel wordt.

Uitstelgedrag is gelukkig gemakkelijk te herkennen. Hoor je jezelf zeggen: ‘Ik weet het ook wel, maar…; Ik zou eigenlijk moeten…; Dat doe ik later wel even…’, of je hoort jezelf bij de suggestie van een ander antwoorden met ‘Ja, maar…’; wees dan op je hoede. Ook als je werkt met to do lijstjes die steeds langer worden in plaats van korter zijn een teken. Waarschijnlijk ben je heel goed in uitstellen. En dat kost je meer tijd dan het gewoon even te doen.  

Blij dat ik zo kan melden dat ik mijn blog deze week niet heb uitgesteld. :-)